EMPERYALİZM VE OLİGARŞİNİN İDEOLOJİK ETKİSİ ALTINA GİREN KÜÇÜK BURJUVAZİ İSYAN HAREKETİ BAŞLATIYOR 1992 yılının Ağustos ayında Devrimci Sol dergisinin 5. sayısı ve ''Parti Arifesindeyiz'' açıklaması hemen her şeyiyle hazırlanmış, halka ve kamuoyuna açıklanmak üzereydi. Devrimci Sol'un parti olmasından korkması gereken dış düşman olması gerekirken, en çok iç düşman korkmuştu... Darbe öncesi gelişmeleri Devrimci Sol Önderi Dursun Karataş darbeciler tarafından tutsak edildiği sürede yazdığı ''Kara Mizah'' yazısında şöyle anlatmıştı: ''Bulunduğumuz evde hepimizin üslenmesi polisiye açıdan doğru olmazdı. Bunun için de önceden onun için ayrı bir ev ve kurumlaşacağı insanları ayarladım. Ve bu arada bir kısım ilişkileri sürdürecek hale getirip nasıl çalışacağımızı, kendisinin ne görevler üsleneceğini konuşmak istiyordum. Henüz gelişinin üçüncü günüydü, konuşalım dedim. Konuşma sağlıksızdı. Ne anlatmak istediği, ne dediği, ne istediği belirsiz bir havada sürüyordu. Kırık dökük cümleler kuruyor, yüzüme bile bakmıyordu. Bu arada 'ben merkezcilik' sözleri geçmeye başladı. Operasyonların benim bürokratik ilişkimden olabileceğini vb. söylüyordu. 'Peki ne diyorsun, ne istiyorsun? Daha yeni geldin. Seninle konuşmadık bile bu tavır neden?' diye sordum, 'evet, sabırsız davrandım' dedi. Ama ok yaydan çıkmıştı. Sübjektif düşünceler yine ortaya çıkmıştı ve ikna olmak için tartışmıyordu. Zaten ne söylediği ne istediği belli değildi. 'Kadrolara güvenle yaklaşılmıyor' diyordu. Hangi kadroya nasıl güvenilmemiş, nasıl güvenle yaklaşılmamış? Bu sözü edilen kişi sensen seni, başkasıysa onu konuşalım diyorum ama cevap alamıyordum. Bu tartışma kopuk kopuk üç gün sürdü. Son gün ne dediğini, ne yapmak istediğini anlamadığımı belirterek tekrar anlatmasını istediğimi belirttim ve masanın üzerindeki teybe basarak ne dediğini kayıt ettim. Gene söylediği somut bir şey yoktu. 'Eğer '89'daki gibi yine platform diyeceksen, senin keyfin istediği zaman platform olmaz. Ama önümüzde parti hedefi var, parti toplantısı var, varsa düşüncelerini orada anlatırsın. Veya yaz dağıtayım' dedim. 'Ayrıca '89'da bir çocukluk yaptılar deyip olumsuzluğu olumluluğa dönüştürdüm. Yoksa seninle o günde yollarımız ayrılabilirdi, hoşgörü gösterdim, dayatmayla platform topladım. Şimdi aynı şansı sana tanımam' dedim. O zaman 'ben yokum' dedi. Şaşırmıştım. Bir örgütten ayrılmak bu kadar kolay mıydı? Üstelik hiçbir ideolojik, politik, örgütsel ayrılık noktası olmadan. Uzun uzun çocukluk yapmamasını anlattım. Acele karar vermemesini belirterek 'ille de istiyorsan görevlerini bırakıp bir ay düşünürsün' dedim. Konuşma bitti. Kendisi çıktı. Dışarıya çıktığımda tesadüfen karşılaştım. İki saat tekrar anlattım. Yanlış düşünceler ve hesaplar içinde olduğunu, bizi birleştiren yılların, şehitlerin, çokça anılarımızın kolayca silinip atılamayacağını, küçük burjuva gururunu yenmesini istedim. Cevap vermedi. Ertesi gün sabah ( 13 Eylül 1992 günü ) evdeki bir mülteci ve Hüseyin ile birlikte, banyodan çıkarken ve daha bornozlu haldeyken üzerime atlayıp beni tutukladıklarını söylediler.'' (256) Evet, oligarşinin korkusu, Türkiye halklarının umudu Devrimci Sol, 13 Eylül 1992'de darbe gibi iğrenç bir yöntemle iç düşmanı tarafından kirletilmişti. Devrimci Sol ve Önderliği yeni bir sınavla karşı karşıyaydı. Kuşkusuz en büyük görev Devrimci Sol Önderi Dursun Karataş'a düşüyordu. O, başından sonuna kadar sağduyulu yaklaşımıyla, düşmanı sevindirmeden, hareketi bölünmeyle karşı karşıya bırakmadan ve en az zararla kirletilmeyi temizlemek için, komployu boşa çıkartmak için tarihsel bir misyonu yerine getirecekti.